کبک من

ڪـبڪـ من خروس نمــے خواند!

ڪـبڪـ من اولین برفـــے ڪـه آمـد ؛ ســرش را ڪــرد زیــر آن ، تا حقیقـــتِ رفتن تو  را نبینــد.

ڪـبڪـ مـــن سرماخورده است

ڪـبڪـ من آن قــدر ســرش را زیر برف نگــه داشتــه، ڪـه سینه پهلو کرده است...

ڪـبڪـ من دیگــر بخواهــد هــم نمـے تـــواند بخواند!

نه خـــروس، نـــه قنــارے...

ڪـبڪـ مــن خروســـڪ گرفته و در بســـتربیماریست!

ڪـبڪـ من مُــدام نام ڪســے را مـــے برد...

ڪـبڪـ من دارد از دستـــم مـــے رود...

 

+ چرا میگویند هـــــــا علامت جمع است درحالی که وقتی آنرا با تن جمع میکنی ... ؟!؟!؟!

من خدا را دارم...

 

من خدا را دارم

کوله باری بر دوش

سفری بی پایان

سفری بی همراه

گم شدن تا ته تنهایی محض

سازکم با من گفت : هر کجا لرزیدی از سفر ترسیدی

تو بگو از ته دل

من خدا را دارم

من و سازم چندیست ، که فقط با اوییم

 

مادرم فاطمهــــــ

 

خدا داند دلم چون گریه می کرد

به حالم دشت و هامون گریه می کرد

ندیدم زخم پهلو را در آن شب

ولی دیدم کفن خون گریه می کرد

.

.

.

درد نوشت:

با خـــودم فـــــکر می کنم حــــالای کوچـــه ما چــــــــــــقدر تـــاریـــک اســـت

گـــــــریه، مـــــــادر، دوشنــــبه، در، کوچـــه

راســـتی!

شـــــــــهادت مــــــادرم نزدیک است...

 

لعن الله قاتلیک یا بنت رسول الله
 

هرچه باداباد....

مثل کبریت کشیدن در باد

زندگی دشوار است

من خلاف جهت آب شنا کردن را،مثل یک معجزه باور دارم

آخرین دانه کبریتم را میکشم در این باد

هرچه باداباد!

 

انّ الانسان لفی خسر

چـ ه سـاده میـگـذرنـد سـاعـتــــ هـای  عـمـرمـان 

و مـا

 چـ ه سـاده میـگـذریـم از ایـن  سـاعـتــــ هـا

والـعصـر ان الانـسـان لـفـی خـسر

کوثر رسالت

از گریه ی عرش آســــــمان دریا شد
یک قطره چکید و مثل عاشــــــــــــورا شد
باشال عـــــزا مرد غریبی می گفت
ایام عزای مادرم زهـــــــرا(س) شد
.......................................................................................
پپیغمبری که عمری، غم خوار امتش بود
روی کبـــــــــود زهــــــــــــــــــرا(س) اجر نبوتش بود
....................................................................
فاطمیهــــ آمد و آن مونس و همدم کجاست؟
شمع می پرسد ز پروانه گل نرگســــ کجاست؟
در عزای مادرت یاابن الحـــــسن یکدم بیا!!!
تا نپرسند این جماعت بانی مجلس کجاست؟